ชีวิตต้องสู้

ตื่นมายามเช้า ได้มองดูชีวิตหลายชีวิตดิ้นรนต่อสู้อยู่กับสิ่งที่เค้าทำ...

คนกวาดถนน...ใครจะรู้บ้างไหม ถนนที่สะอาดๆทุกวันนี้ คนกวาดถนนเค้าต้องตื่นมากวาดถนน
กี่โมง เราทุกคนถึงได้มีถนนที่สะอาดๆใช้กันทุกวัน...ถ้าอยากจะช่วยเค้าก็อย่าทิ้งขยะตามถนน
กันก็พอ

คนขายกับข้าว...อาหารเช้าทุกจาน กับข้าวทุกอย่างกว่าจะมาประกอบให้เรากินกันแค่จานเดียว
เค้าต้องใช้เวลาปรุงกี่ชั่วโมง ต้องตื่นมาทำตอนตีอะไร นึกไว้เสมอ ถ้าเค้าทำช้านิด ช้าหน่อย
คุณก็อย่าไปว่าเค้าล่ะ เพราะเค้าต้องตื่นก่อนคุณเท่าไร...

คนวิ่งออกกำลังกาย...ทุกคน เป็นสิ่งแน่นอนที่ต้องการสุขภาพ ร่างกายแข็งแรง สมบูรณ์...
เพื่อชีวิตที่ยืนยาว...

คนพิการกำลังหัดเดินตามริมฟุตบาท...ขนาดเค้าไม่สมประกอบ เค้ายังพยายาม
ที่จะทำตัวเองให้ดีขึ้น รู้จักกายภาพตัวเอง เค้ายังให้กำลังใจแก่ตัวเอง เพื่อรอวันที่เค้าจะเดิน
เหินได้ตามปกติ...

พ่อแม่ลูกร้านขายหมู...เด็กอายุ 7 ขวบ ช่วยพ่อแม่ที่มีอาชีพขายหมูอย่างขะมักเขม้น ดูแล้ว
กลับมาคิดว่า เด็กตัวแค่นี้ยังรู้จักที่จะช่วยพ่อแม่ทำมาหากิน เพื่อปากท้องของคนในครอบครัว
แล้วเรา โตจนป่านนี้ คิดจะช่วยเหลือกันบ้างไหม...

คนเก็บขยะ...น่าสงสารที่เค้าต้องทำงานกับสิ่งปฏิกูล กลิ่นเหม็น ต้องเก็บขยะที่เน่าๆ ถ้าคิดอยาก
จะช่วยพวกเค้าทุกบ้านน่าจะเอาขยะใส่ถุงดำเพื่อสะดวกต่อการเก็บของพวกเค้า...

พระ เณร เดินบิณฑบาตร...ทุกชีวิตต้องการที่พึ่งทางใจ ถ้าใจสงบ กายก็สงบด้วย พึงจำไว้...

พออาบน้ำแต่งตัวมาทำงาน ระหว่างทางต้องเจอกับอะไรที่ทำให้ชีวิตต้องปลง...

เจอศูนย์เปลเข็นศพคนไข้ไปที่โรงดับจิต...ชีวิตคนเราทุกคนต้องจบลงตรงแค่นี้ เหมือนกัน
ทุกคน หลีกหนีไม่ได้ ในที่สุดต้อง---ตาย---

หมอ พยาบาลกำลังขวักไขว่...ก็น่าเห็นใจอยู่ที่อาชีพพวกนี้ต้องให้การรักษา เยียวยาคนเจ็บ
คนป่วย ถ้าคนพวกนี้อารมณ์หงุดหงิดก็ต้องเห็นใจเค้าบ้าง เพราะวันนึงเค้าเจอเคสไม่รู้จักกี่สิบ
กี่ร้อยเคส เพราะยังมีคนอีกเยอะที่เข้ามารักษาที่โรงพยาบาลของรัฐที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายที่มาก
มายเท่าไรนัก...

ศูนย์เปลเข็นคนไข้ เข้า ward นู้น ออก ward นี้ ทุก ward เฉลี่ยเข้าวันละหลายราย ต้องเดิน
ส่งผู้ป่วยวันละกี่สิบ กี่ร้อยคน...คนเจ็บรอวันหาย คนเข็นรอวันที่คนไข้หมด

ญาติผู้ป่วยนอนรออยู่ใต้ถุนอาคาร ญาติทั้งๆที่ใจอยากจะไปเฝ้า อยากจะไปอยุ่ใกล้คนเจ็บ แต่ต้อง
ทำตามกฎเกณฑ์กติกาที่ถึงเวลาเยี่ยม และหมดเวลาเยี่ยม ถ้าเค้ามีเงิน เค้าคงได้เข้าไปเฝ้าญาติเค้า
เพราะความที่ไม่ได้อยู่ห้องพิเศษ ต้องทำตามกติกาของโรงพยาบาล

คนไข้ที่นอนอยู่บน ward บางคนนอนรอวันที่จะหายไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม แต่อีกหลายคน
เหมือนกันต้องมานอนรอว่าจพรุ่งนี้จะหมดลมหายใจหรือป่าว ผู้คนเหล่านั้นต้องการกำลังใจอย่าง
มากมายมหาศาล ถ้าคนอยู่ใกล้สร้างกำลังใจให้เค้า เค้าเหล่านั้นก็น่าจะพร้อมที่มีลมหายใจต่อไป

เจ้าหน้าที่โรงพยาบาล...ต่างก็ดิ้นรนทำมาหากินเพื่ออนาคตบ้าง เพื่อครอบครัวบ้าง...


ชอบมองอะไรแบบนี้ไปเรื่อยๆ เวลาหมดหวัง หมดกำลังใจที่จะสู้ต่อไป เมื่อมองกลับไปกลับมา
จะทำให้เรารู้ว่าเราไม่ได้ที่สุดนะ ยังมีคนสุดๆกว่าเรา ทำไมเค้ายังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้เลย...

ทุกชีวิตบนโลกยังคงต้องต่อสู้กับสิ่งต่างๆที่มารุมเร้า ถาโถมเข้ามาในชีวิต ทุกชีวิตต้องดิ้นรนอยู่บนโลก
ใบนี้ โลกที่มีทั้งสิ่งสวยงามเสมือนอยู่บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ และสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านรกอเวจี...


สู้ต่อไปนะ...กำลังใจให้ตัวเอง...^^สู้ๆ