ความในใจ

ความรัก กับ ความเกลียด...

เส้นแบ่งระหว่างรักกับเกลียด บางทีเหมือนมันอยู่ชิดกันมากเลย
เลยไม่แน่ใจในสิ่งที่ใจคิดว่า รัก หรือ เกลียด...

เป็นอะไรไม่รู้ในใจคิดถึงแต่เรื่องเก่าๆ สงสัยปัญหามันถาโถมเข้าใส่
เลยทำให้กลับไปคิดเรื่องเก่าๆ ครั้งอดีต คิดแล้วบางครั้งก็มีผลดีต่อจิตใจ
บางครั้งมันทำร้ายจิตใจจนเจ็บแทบลุกขึ้นสู้ไม่ไหว...

ไม่สบายใจทีไรต้องกลับไปคิดทุกที ความเจ็บปวดมันสอนให้คนแกร่งขึ้น
แต่ไม่รู้มันจะสอนให้คนหลอกตัวเองมากขึ้นไปหรือป่าว...

ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ทีไร ต้องคิดเสมอว่า ทำไมตัวเองดูโง่เหลือเกิน...
ทำไมคิดได้ขนาดนี้ และทุ่มเทให้เค้าได้มากขนาดนี้ เสียดายเวลา
แต่พอกลับมาคิดอีกที บทเรียนราคาแพงที่เค้ามอบให้นี่แหละ
สอนให้แกร่งขึ้นมาก...วันที่เจอกับปัญหา คิดทบทวนถึงเหตุการณ์บ้าๆบอๆ
เหล่านี้แหละ มันเลยทำให้คิดเสมอว่า จะไม่เป็นแบบนี้อีกต่อไป

จะไม่ทำตัวให้ไร้ค่าในสายตาประชาชี ยังไงเราก็มีค่าที่สุดกับครอบครัวของเรา
ถึงแม้คนอื่นจะมองไม่เห็นเลยก็ตามที...

--------------------------------------------------------------------------

จะทำวันนี้เป็นวันที่มีคุณค่า...

ชอบประโยคนี้เหลือเกิน ณ ขณะนี้ทำอะไรคิดเยอะเลย ทำไปแล้วเซฟตัวเองไหม
ทำไปแล้วตัวเองบาดเจ็บหรือป่าว ต้องอยู่กับความเป็นจริง ไม่ใช่ความฝัน
บางทีความฝันมันเป็นเพียงภาพที่เราจินตนาการขึ้นมากลางอากาศ
แต่ความจริงคือสิ่งที่เราต้องเผชิญ ต้องเจอ ต้องพบ ต้องสัมผัส...

เรื่องจริง มันจินตนาการให้สวยหรูไม่ได้ เหมือนกับการเสี่ยงดวงอ่ะ
ว่าวันนี้เราจะได้โชค หรือ ไม่มีโชค ถ้ามีโชควันนี้อาจเจออะไรดีๆเข้ามาในชีวิต
ตรงนั้นก็กำไรไป แต่ถ้าวันนี้เกิดดวงซวย อับโชค ก็ถือซะว่าขาดทุนไป พรุ่งนี้ยังมี
อาจจะเจอลาภลอย เจอสิ่งดีๆทดแทนก็ได้ ไม่มีอะไรที่แน่นอนเสมอไป

ชีวิตก็เหมือนการเสี่ยงโชคแหละ เราไม่สามารถเดาได้ว่าวันนี้จะออกหัวหรือก้อย...
ไม่สามารถตรัสรู้ได้ว่าจะตายวันไหน จะเกิดอะไรขึ้น บางทีคนเราเจอกันวันนี้
พรุ่งนี้อาจไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกก็ได้ เพราะฉะนั้น วันนี้อยากจะทำอะไรก็ทำ
คิดอะไรก็คิด เผื่อพรุ่งนี้จะไม่ได้คิดและทำอีกต่อไป วันนี้ที่เราได้คิดและทำจะได้
ไม่เสียดาย ว่าไม่ได้ทำ...

ทุกวันนี้เราอยู่กับความจริง แล้วมันทำให้ใจเราสุขขึ้นเยอะ เลิกจินตนาการกลางอากาศ
บ้าๆบอๆซะที พอวันนี้เริ่มมีอาการปวดหัว แล้วความคิดมันพุ่งกระฉูด อยากจะคิด ถึงแม้ว่า
มันทำให้คิดมากแล้ว หัวจะระเบิด แต่ก็จะคิด ไม่อยากที่จะหยุดยั้งความคิด...
กลัวว่าจะไม่ได้คิดอะไรดีๆอีกต่อไป

ตะก่อนจินตนาการเสมอว่า เราจะต้องอยู่กับคนที่เรารัก และรักเรา เราสองคนต้องรักกัน
จะต้องมีครอบครัวอบอุ่น จะต้องมีบ้าน มีรถ มีอะไรหลายๆอย่าง คนรักเราต้องเป็นคนที่เราเลือก...

แต่บางทีคนที่เราเลือก อาจไม่ใช่คนที่เป็นคู่ชีวิตที่ดีกับเราได้ไปตลอดชีวิตก็ได้
ตอนนี้คิดอยู่เหมือนกัน ถ้าเราเจอกับคนที่เค้ารักเรา ยังไงตลอดชีวิตเค้าก็คงรักเราไม่เปลี่ยน
บางทีคนที่พ่อแม่เลือกให้อาจเป็นคนที่เราสามารถใช้ชีวิตอยู่กับคนนี้อย่างมีความสุขก็ได้
อาจจะอยู่กันยืดยาวนาน

ไม่แน่นอนเน๊าะกับคำว่า ชีวิต...

ความรักอยู่รอบตัว ไม่ต้องไปไขว่คว้า โหยหา ความห่างไกลทำให้เรารู้ว่าความรักมันอยู่รอบตัว
ตอนที่ทำงานที่พิษณุโลก เราไม่ค่อยคิดหรอกว่าพ่อกับแม่เค้าห่วงเรามากขนาดไหน
แต่พอเราได้ห่างเราได้สัมผัสถึงความรักที่ส่งผ่านมาจากสายลม คลื่นความถี่จากแดนไกล
แม่เป็นห่วงเรามาก เราควรจะทำตัวให้เค้าไม่ห่วง ถึงแม้เราอยู่ไกลกัน เรามีโทรศัพท์ มีอินเตอร์เน็ต
มีการติดต่อตั้งหลายทางที่เราสามารถทำได้ ความไกลไม่ได้เป็นอุปสรรคของความรัก...แต่ถ้าเป็นไป
ได้ เราขออยู่ใกล้กันดีกว่า...

ทุกวันนี้ อยากทำเพื่อแม่บ้าง...อยากบอกแม่ว่ารักแม่มากๆ อยากอยู่ใกล้แม่ และดูแลแม่
ไม่อยากให้เราอยู่ห่างกัน เพราะไม่รู้ว่าอีกกี่วันเราจะตายจากโลกไปวันไหน
หรือเราจะต้องจากไปอยู่ดินแดนไกลโพ้นตอนไหน

แอวอยากกลับบ้านไปทำงานที่บ้านเรา อยู่ใกล้พ่อแม่ เมื่อไรโอกาสจะเข้ามาหาแอวนะ

แอวรักพ่อแม่ น้องเอ็มมากๆนะ
วันนี้ และ พรุ่งนี้ และ วันต่อๆไป แอวจะทำ จะสู้เพื่อพ่อแม่ตลอดไปค่า...

ความรักที่ไม่หวังผลตอบแทน ความรักที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง...


อ.แอว