วันศุกร์ที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551

เพราะชีวิต คือ ชีวิต

เมื่อวานวุ่นวายทั้งวันตั้งแต่เช้ามา สรุปโครงการหลักสูตรระยะสั้น เพื่อเก็บเป็นหลักฐานให้กับโปรแกรมวิชา
เฮ้อ ช่วยพี่เค้าทำนู่นนี่ เพราะอาทิตย์หน้าไม่อยู่ทั้งอาทิตย์เลย จะมีใครทวงอะไรอีกไหมหนอ

มรสุม มักจะผ่านมาแล้วผ่านไป ไม่เห็นจะมีที่ไหนที่มันมีมรสุมตลอด พยายามรับมันให้ได้ แล้วจะดีเอง
คิดเสียว่า ถ้าชีวิตไม่มีปัญหา หรืออุปสรรค มันก็ไม่ได้รสชาติสิเนอะ

ดังท่อนหนึ่งของเพลง...หากไม่รู้สึกเจ็บปวด ก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจ

เพราะฉะนั้นต้องอดทน ความอดทนเป็นพระราชดำรัสของในหลวงที่ท่านเคยว่าไว้ จำได้ เคยดูหนังที่เป็นหนัง
เฉลิมพระเกียรติ คนเรามีปัญหาด้วยกันทั้งนั้นล่ะ ไม่ว่าจะจน จะรวย มันต้องมีทางออก ทางสู่จุดหมาย

รุ่งเช้าเมื่อฟ้าสว่างจะต้องเดินทางไปสอนที่แม่สอดแล้ว อากาศข้างนอกเป็นยังไงม่างนะ เพราะยังไม่ออกไปจากผ้าห่ม
แสนอุ่นเลย มุดตัวอยู่ในผ้าห่ม การเดินทางบ่อยๆก็ดีเหมือนกัน ได้พบเจอผู้คนมากมายหลายชนชั้น หลายประเภท
เวลาขึ้นรถ เวลารอรถกลับ มองเห็นผู้คนเยอะแยะมากมาย คนเรามันเดินทางได้ทุกวี่ทุกวันเนอะ ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง
ทุกวันมันก็ต้องมุ่งหน้าเพื่อหาสิ่งที่ดี เพื่อหาสิ่งมาปรุงเสริมให้ชีวิตมันดี ไม่แย่ลง
ทุกวันเราต้องก้าวเท้า รึว่าใครเถียงว่าทุกวันนั่งอยู่กับที่ ทุกคนดิ้นรนหาสิ่งดีๆให้ชีวิตทั้งนั้นแหละ จะพูดนัยๆว่า
คนทุกคนมีความทะเยอทะยาน และมุ่งหาสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงาน หรือแม้แต่ความสุข
ซึ่งความสุขนั้น แต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้กอดแม่ ที่ได้เห็นพ่อและแม่ยิ้ม เห็นแม่ภูมิใจในตัวเรา
มีความสุขเมื่อได้พบเจอเพื่อนๆ อย่างงานเลี้ยงรุ่นและทำบุญที่ผ่านมา ไม่อยากให้เวลาผ่านไปเลย ความประทับใจมีเกินกว่า
ที่รูปภาพที่นำมาให้ดูทั้งหมด ความทรงจำดีๆและมิตรภาพอยู่คู่ใจเราตลอดไป

มีความสุขนะทุกวันนี้ ที่ทุกคนรอบข้างเป็นห่วง เป็นใย คอยถามไถ่ เรื่องงาน เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน
ขอบคุณทุกความรู้สึกดีๆที่มอบให้มาเสมอไม่ขาดสาย ขอบคุณสำหรับกำลังใจทุกวันที่มีให้เสมอมา
ขอให้ทุกคนได้พบกับความสุขที่แท้จริง อย่าได้พบเจอสิ่งจอมปลอมที่เกิดจากการเสแสร้งจากคนไร้ซึ่งคุณธรรมประจำใจ
ความสุขจงมีแด่ท่านทั้งหลาย...

ไม่มีความคิดเห็น: